Bala'nın asırlık geleneği ''Dut Dede Yağmur ve Şükür Duası" bu yıl da yaşatıldı!

Ankara'nın Bala ilçesi Afşar Mahallesi'nde her yıl mayıs ayının ilk haftasında geleneksel olarak düzenlenen ''Dut Dede Yağmur ve Şükür Duası" bu yıl da gerçekleşti. 

Hayırlı ve bereketli bir yıl için adaklar adayan, dualar eden ve namaz kılan Afşarlı vatandaşlara; Bala Belediye Başkanı Ahmet Buran, İlçe Başkanı Mehmet Tümer, Balalılar Dernek Başkanı Nihat Yıldırım, muhtarlar, dernek başkanları, meclis üyeleri ve kurum amirleri eşlik etti.

Afşar Mahallesi'nde asırlardır devam eden gelenekte Başkan Buran, çadırlarına misafir olduğu mahalle sakinlerini dinleyerek onlarla sohbet etti.

Ardından etkinlikte yer alan kadınları da unutmayan Buran, Anneler Günü'nü kutlayarak karanfil dağıttı. 

DUT DEDE EFSANESİ NEDİR?

Afşar Mahallesi'nde yüksek bir tepede dut ağaçlarının arasında ailesi ile birlikte mezarı ve türbesi bulunan DUT DEDE olarak bilinen zatın asıl adının Şeyh Duran olduğu, Osmanlı döneminde II. Murat devrinde bölgeye Horasan’dan gelip Hacı Bayram-ı Veli’nin kızıyla evlendiği ve ona intisap etmiş bir veli olduğu rivayet edilmektedir.

Afşarlıların Manevi lideridir.

Bir rivayete göre; Dut dede’nin yaşadığı dönemde bir bölük asker savaşa giderken Dut dede’nin barınağını görürler ve Dut dede’nin yanına varırlar. Askerlerin başındaki komutan; askerlerinin kaç gündür aç susuz yolda olduğunu söyler ve askerlerine yiyecek ister. Bunun üzerine Dut dede küçük bir tencere içinde pilav yemeği yapar. Komutan; bu kadar az yemeğin günlerdir hiç bir şey yemeden ayakta kalmış askerlere yetmeyeceğini söyler. Askerlerde bu duruma çok şaşırırlar. Hatta içlerinden bazıları dedeye bu kadar yemek hangimize yetecek diye söylenirler. Dut dede yemek piştikten sonra namazını kılıp dua eder. Sonra askerlere tek tek pilavı dağıtmaya başlar. Dede; tencereden pilav alıp askerlere verdikçe pilav çoğalır ve tenceredeki pilav herkese yeter, hatta artar.

Askerler karınlarını doyurduktan sonra su içmek isterler. Dede suyun var mı diye sorarlar. Dede’de elindeki kendi içeceği suyu onlara verir ve su biter. Bu duruma dede çok üzülür, elini havaya kaldırarak dualar eder ve elindeki asasını yere vurarak saplar ve sapladığı yerden su çıkar. Askerler bu olay karşısında çok şaşırırlar ve bu şaşkınlık içerisinde sularını içerler.

Daha sonra askerler dinlenmek isterler ancak dağın tepesinde gölgelik olmadığından güneşin altında çok rahatsız olurlar, askerlerin sıcaktan bunalmış halini gören dede elindeki asasını yere saplayarak ya dut demesi üzerine, asasını sapladığı yerden ve çevresinden dut ağaçları çıkar, askerler hem dut ağaçlarının meyvesinden yer, hem de gölgesinde dinlenir. Daha sonra bu askerler yollarına devam ederek dut dede’nin yanından ayrılırlar, Seferden Bursa’ya dönen askerlerin başındaki komutan dönemin padişahı II. Murat’a yaşadıklarını anlatır. Bunun üzerine II. Murat, Dut dede’ye bir bölük asker ile hediyeler gönderir, Askerler günler sonra Dut dede’nin yaşadığı barakaya varınca ailesiyle birlikte öldürüldüklerini görürler, gelen bu askerler şu anki türbeyi ve mezarları inşa ederek, Bursa’ya geri dönerler.

Şu anda, Dut dede’nin asasını vurup çıkardığı suyun yerinde bir çeşme bulunmakta ve bu suyun çok kıymetli olduğu bilinmektedir. Aynı şekilde Tepenin en yüksek noktasında Dut dede’nin asasını yaa dut diyerek yere sapladığı ve dut ağaçlarının çıktığı yer de hâlâ bu dut ağaçları bulunmakta ve dünyada başka eşi benzeri bulunmamaktadır. Dut dede’nin o gün askerlere yedirdiği pilavın bereketi günümüzde de geleneksel olarak her yıl icra edilen yağmur ve şükür duasında devam etmektedir.